Dag 12: Lesotho verkennen..

Omdat deze dag veel indruk heeft gemaakt, verwacht ik een lang, uitvoerig, misschien voor jullie wat langdradig verhaal.. Bovendien is vandaag de dag met de langste reistijd, genoeg tijd om te doden dus met lange verhalen schrijven. Voor mij heel fijn na gisteren! Ik kan het maar beter gezegd hebben ;-)

Vanochtend vroeg startten we na het ontbijt met een wandeling door het dorp. In onze reispapieren stond te lezen dat we kennis zouden maken met de bevolking en hun leven. Tijdens de briefing de avond ervoor bleek dat ik niet de enige ben die hier een dubbel gevoel bij heeft. Hoe is dat voor de mensen, dat er een groep onbekenden wordt rond geleid door jouw dorp? Dat ze komen kijken in jouw straat, op de school van jouw zoon of dochter? Kobus kon ons vertellen dat het op een hele respectvolle manier tot stand is gekomen en dat de bevolking op allerhande manieren betrokken is bij dit soort activiteiten. Zo wordt de rondleiding gegeven door 2 bewoners, zijn winkeliers blij dat ze hun winkel kunnen laten zien en hebben mensen een soort museum opgezet om te laten hoe ze leven zonder dat we in hun huis kijken. Scholen zijn tot stand gekomen door dit soort activiteiten en ook andere middelen in het dorp worden gefaciliteerd door het geld wat binnenkomt vanuit het toerisme. Met een iets minder rotgevoel besluiten we deel te nemen.

Vooraf aan de wandeling wordt ons uitgelegd niet zomaar foto's van mensen te nemen maar het eerst even te vragen. Ook wordt verteld dat mensen erg trots zijn op hun dorp en het waarderen om dingen te laten zien. Ons wordt gevraagd bewoners met "dumela" te begroeten. We beginnen in een winkeltje waar een soort oliebollengeur ons tegemoet treedt. De winkeltjes staan op een rij en bestaan uit een paar golfplaten waar iedereen zijn eigen waar of specialiteit verkoopt. De vrouw begroet ons lachend en laat ons haar deeg zien. Foto's maken is geen probleem, ze poseert ervoor. Ze vertelt over de verschillende oliebollen die ze verkoopt met ingrediënten als spinazie, uien en kaas. Omdat ik een beetje last van mijn maag heb, sla ik de oliebollen op de vroege morgen maar even over. Lijkt me verstandig.. Maar lekker ruikt het wel!

Na het winkeltje vervolgen we onze weg door de straten van Malealea. Mensen die op het land bezig zijn, zwaaien ons lachend gedag. Rondom ieder huisje (meestal van leem of stenen, niet van golfplaten zoals de winkels) staan wat dieren: vaak honden, ezels, schapen en soms varkens en koeien. Ze lopen veelal los, scharrelen wat tussen maïsresten uit de tuin of liggen in de schaduw te slapen. Schapen staan vaak in een hok te wachten tot ze met de herder de bergen in gaan. De kuddes zie je ook af en toe voorbij trekken met de herder, zijn hond en soms een ezel erbij. Over het algemeen valt mij op dat de dieren er goed verzorgd uitzien. Een opluchting voor mij, aangezien ik huiverig was voor het aantreffen van dieren- (en ook mensen-) leed in zo'n arm land. Gelukkig valt me dat heel erg mee en maakt iedereen een gelukkige indruk. Kobus legde ook al uit dat de dieren juist hun belangrijke bezit zijn. Ze zorgen er daarom over het algemeen goed voor.

Als we al pratend door de straten lopen, komen er drie kinderen van een jaar of 3 a 4 aan gelopen. Ze zwaaien en blijven langs de kant van de weg staan. Eén meisje heeft een knuffel bij haar. Ze steekt haar arm uit om 'm te laten zien. Met haar andere hand dekt ze haar oog af. Ik leg ook mijn handen op mijn ogen en speel een paar keer 'kiekeboe'. Als ik stop omdat ik niet weet of ze het begrijpt, lacht ze en legt haar handje weer op haar ogen. Dan kijken ze naar onze camera's. We vragen of we een foto mogen maken, dat mag. Ze gaan op een heuveltje staan en vinden het geweldig om de foto terug te zien. Omdat de rest van de groep verder loopt, moeten Gemmie en ik ook door. We zwaaien en geven een high five, die ze enthousiast 'beantwoorden'.

We komen bij de plaatselijke bar. Het is een hutje van golfplaten met daarin, in een kringetje, gekantelde bierkratjes en oude krukjes. We nemen plaats en een oudere vrouw vertelt ons over het bier dat ze brouwt. Aan de kleur van de 'vlag' (een paal met een gele plastic zak) buiten kan je zien welk soort bier er gebrouwen wordt. Een biertje slaan we af maar geven haar wel een fooi voor in haar fooienpot als dank dat we in haar bar mochten komen kijken. Na de bar kwamen we in een soort museum waar een jongen met een winterse muts op zijn hoofd ons vertelde over de dagelijkse gebruiken in het dorp: welk gereedschap gebruiken ze, hoe koken ze, slapen ze etc. Dan vervolgen we onze weg door het dorp naar een school. Onderweg zie ik een jongetje naar ons kijken met een blikje in zijn hand met een touwtje eraan. Hij kijkt wat dromerig voor zich uit en ik zwaai om contact te krijgen. Hij kijkt maar geeft weinig reactie. Ik ga op mijn hurken zitten en wijs naar zijn blikje. Hij kijkt ernaar en houdt hem in de lucht. Ik tik met mijn nagels tegen het blikje, het jongetje reageert op het geluid: zijn blik verandert. Ik pak een stokje van de grond, sla er mee tegen het blikje aan en geef het aan hem. Hij pakt het aan en samen slaan we nog eens tegen het blikje. Een klein verlegen lachje ontstaat als we hem weer gedag zwaaien. Ik bedenk me meteen hoe het voor die kinderen moet zijn dat er steeds onbekende mensen door hun dorp lopen. Ondanks dat ze het duidelijk gewend zijn en veel gevallen ook plezier eraan beleven, voelt het ook een beetje dubbel.

Dat dubbele gevoel wordt sterker als we de school eenmaal naderen. Echter verdwijnt het compleet als ik de eerste stap in de school zet. Een stuk of 15 kinderen van tussen de 4 en 6 jaar zingen een liedje over hun dagelijkse dingen (tanden poetsen, haren wassen etc) met bijbehorende bewegingen. De juf vertelt dat de school is gebouwd met behulp van giften. Er is een speelhoek, bouwhoek, thematafel en de muren zijn behangen met de dagen van de week en het dagprogramma. Ze vertelt ook dat de basis voor deze kinderen vooral wordt gelegd door middel van spel, muziek, boeken en ontwikkelingsmateriaal. De kinderen hebben duidelijk veel plezier in het zingen van de liedjes en voelen zich vrij. Een vrij klein jongetje stal helemaal de show door midden in de kring zijn eigen ritmische bewegingen te maken. We waren allemaal opgelucht dat het bezoek aan de school en het dorp heel natuurlijk en respectvol was, niet geforceerd. Gemmie en Emmy hadden deze ervaring eerder wel en voelden zich daar toen heel rot bij. Wat over het algemeen het meeste indruk op mij maakte, was dat alle mensen zoveel geluk en openheid uitstralen, ondanks dat ze vanuit ons referentiekader weinig hebben.

Na deze wandeling vol indrukken, was het tijd voor een activiteit waar ik al lang naar uit keek: het paard rijden. Ik heb van te voren al even gekeken en geïnformeerd of de paarden goed verzorgd werden en niet werden uitgebuit, wat je wel eens vaker hoort. Dat bleek niet het geval. We werden de avond ervoor gewaarschuwd door Kobus dat je wel tegen grote hoogtes moet kunnen. Je trekt met de paarden de bergen in en loopt soms op smalle paadjes op grote hoogte. Kevin, Hillary, Roy en ik kregen allemaal een paard toegewezen. Mijn paard heette Sunshine, een prachtig wit paard. Met de juiste uitrusting trokken we onder leiding van een gids te paard het dorp uit de bergen in. Het was voor mij bijna letterlijk 'walking on sunshine': met een grote lach heb ik de hele weg enorm genoten van het rijden, het bizar mooie uitzicht en de hele beleving. Om even een indruk te geven: op de rug van het paard rijden we in een vallei en steken een rivier over, om ons heen prachtige vlaktes en bergen, rinkelende bellen van kuddes geiten die grazen, het geluid van kabbelend water en de voetstappen van de paarden... Soms even wat harder om de rij paarden weer bij te kunnen houden.. Als ik dit moment in een doosje had kunnen doen, was het zeker nog vaak van pas gekomen. :)