Dag 13 en 14: Expeditie Robinson en meeting Abby

Vroeg in de morgen moesten we Lesotho weer verlaten: over de hobbelige wegen, langs de zwaaiende kinderen die met hun tas op weg waren Hi m naar school, de herders die in het opkomende zonlicht hun kuddes schapen lieten grazen, de boeren die met hun eenvoudige werkbouwtuigen voortgetrokken door koeien het land bewerkten. Langs de grenspost, waarbij het vooral voor Jeff uit Hongkong altijd even spannend of hij wel door mag. Hij bleek namelijk als enige wel een visum nodig te hebben, wat bij de eerste grensoversteek naar Zwasiland veel problemen gaf. Nadat hij werd meegenomen in een ander kamertje en wij ons afvroegen of hij wel met ons mee kocht, stapte hij lachend onze truck weer in: "money always talks". Voor omgerekend 10 euro is hij toch het land binnen gelaten.

De dag staat verder vooral in het teken van een lange reis, de langste reisdag van het hele programma. We zijn onderweg naar Cintsa, een dorpje gelegen aan een rivier. Als we het park oprijden zien we het ene na het andere dier: net buiten het park een giraf die met zijn nek gebogen over het hek de lekkerste blaadjes probeert te pakken, een emoe, geiten, pony's.. Eenmaal op onze parkeerplek blijken dat niet de enige dieren. We zetten onze tent op tussen de schreeuwende pauwen (en die schrééuwen) en huppelende konijntjes. Je ziet 'm al aankomen, ik was weer in mijn element :)

De volgende dag ontbeten we tussen diezelfde pauwen, die schooiend voor ons stonden. We mochten iets later opstaan (ontbijt om 8u is luxe) waardoor het al licht was toen we wakker werden. We kregen wat informatie van de parkeigenaar over mogelijkheden die dag. Er werd een hardloopwedstrijd georganiseerd die van start ging in het park. Hierdoor werden begeleide activiteiten alleen 's middags gegeven.

's Ochtends hebben we met een kano de rivier afgevaren. Wat een prachtige ervaring! Katrin en ik besloten samen in een kano te gaan. Achteraf een wijs besluit: niet alleen gezelliger maar aangezien het een flink eind peddelen is, kostte het ook minder inspanning. We voeren langs hoge bergrotsen begroeid met palmbomen. Af en toe stopten we om te genieten van de stilte en het uitzicht. Ook Roy en nog 2 anderen uit onze groep waren al kanoënd op weg. Het doel van onze tocht was het punt waar de rivier uitmondt in de Indische Oceaan. Wanneer we net constateren dat we een beetje moe in onze armen worden en we wind tegen hebben, doemt er een prachtig wit strand op in de verte. Prachtig! Het laatste stukje moesten we de kano al lopend trekken. Dit gaf een beeld als uit een scène van Expeditie Robinson. We maakten wat foto's op het strand en in het water en hebben genoten van de rust en stilte op deze plek. Roy en Hans moesten al wat eerder terug omdat zij quad zouden rijden in het park buiten ons verblijf. Katrin en ik hebben nog een mooie foto op het witte strand gemaakt waarbij we beiden in de lucht springen. Het vergt wat oefening (een oude omgekeerde prullenbak die we vonden, fungeerde als statief) maar dan heb je ook wat: een mooie foto en een heleboel lol om alle mislukte foto's waarbij we te vroeg of te laat sprongen. Op ons gemak roeiden we terug. Aan het eind van de rit hadden we trillende, verzuurde armen en blaren maar dat maakte het geen minder leuke ervaring!

Voor de middag koos ik voor een 'giraffen expeditie'. In het natuurpark rondom het vakantiepark waar wij verblijven, lopen veel wilde dieren. Alleen met een gids mag je het park dan ook verlaten. Het park heeft een aantal giraffen waarvan er eentje, Abby genaamd, veel contact maakt met mensen. De eigenaar vertelt dat Abby eerst wees was, doordat zijn moeder overleed door stropers. Om de kans op overleving groter te maken voor Abby, is hij in dit wildpark opgenomen maar blijft veelal het contact met mensen zoeken (en ik denk stiekem ook krijgen, want bijzonder is het natuurlijk wel). Abby buigt zijn nek naar de eigenaar en maakt contact via zijn pet. De eigenaar heeft een emmer met maïs in zijn hand en de giraf duwt meteen zijn snuit erin. Ik vroeg hem of Abby nog wel een 'gewoon' giraffenleven kan leiden en natuurlijk gedrag vertoont met andere giraffen vanwege zijn tamheid. Hij legt uit hoe je op een respectvolle en rustige manier contact kan maken en dat Abby nooit gedwongen wordt iets te doen wat hij niet wil of tegen zijn natuur in gaat. Vanwege zijn geschiedenis is hij meer gewend geraakt aan mensen. Wat Abby vooral niet fijn vindt: niet aan zijn poten komen. Het is indrukwekkend om een giraf van zo dichtbij te zien, ik had bijna moeite om foto's te maken van hem, zo groot! Abby buigt zijn nek en zijn kop komt langzaam naar me toe. Hij snuffelt aan me. Ik bied hem een hond maïs aan en met zijn lippen likt hij het uit mijn hand. Ik moet mijn hoofd haast in mijn nek leggen om hem te kunnen zien. Ook de anderen geven hem wat maïs en één van de jongens uit onze groep, Kevin, krijgt een hele wasbeurt. Hij heeft tijdens het kanoën in zee gezwommen en het zout op zijn lichaam vindt Abby blijkbaar lekker. Blij dat Abby dat bij mij achterwege laat.. De eigenaar vertelt dat wanneer ze in het park rijden met quads, Abby er een spelletje van maakt door hard te gaan rennen. Ook pakt Abby de pet van de eigenaar wel eens af en tilt hem hoog de lucht in. Natuurlijk gedrag is het niet maar als ik Abby zo zie, denk ik dat hij wel een fijn leven heeft, wetende dat hij ook nog optrekt met de andere giraffen in het park. Als hij als wees in het andere park was gebleven, had hij het zeker niet overleefd.

's Avonds hadden we een bijzonder avondmaal: Preston vroeg ons een paar dagen eerder om in groepjes een gang voor te bereiden dat jouw land typeert. Zo ervaren wij tegelijk hoe het is om te koken met de mogelijkheden die de truck ons biedt: geen oven etc. Je wordt er wel creatief van! Omdat er best veel Nederlanders over zijn, besluiten Roy en ik Kevin uit Zwitserland te helpen. We kozen ervoor een pompoensoep te maken met knoflookbrood met kaas. De soep kookten Roy en Kevin op het gasstel, terwijl ik de broodjes maakte met behulp van de braai. Onze groep vond het gelukkig lekker! Als hoofdgerecht aten we broccolistamppot met spekjes en worst en een curry salade ernaast. Het toetje nam Jeff voor zijn rekening: hij had een kant en klare taart maar konden we niet meer op! Een leuke manier om het kampeerkoken te ervaren en nieuwe dingen te leren van Preston! Hij vertelde bijvoorbeeld dat hij ook appeltaart kan bakken zonder oven, door kolen op folie op.de bovenkant te leggen. Dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen dus strik ik hem voor het maken van een heerlijke appeltaart voor het eind van onze reis.. "I'll think about that" zegt hij met een glimlach. Fingers crossed dat we zo'n heerlijke appeltaart ooit nog gaan proeven..